Παρακολουθώντας τη διαδρομή του ελληνικού έργου στην ελληνική σκηνή εντοπίζονται οι διαφορετικές του γενεαλογίες και εξετάζονται οι ιδιαίτερες ιστορικές, πολιτιστικές, και θεατρικές συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται και διαμορφώνεται ως ξεχωριστό είδος.
Στην παρουσίαση και την ανάλυση των σύγχρονων μονολογικών έργων διακρίνονται οι δοκιμές της θεατρικής γραφής, κείμενα με ξεχωριστό δραματουργικό ενδιαφέρον που αποτελούν δείγματα της σύγχρονης ραψωδικής γραφής, και οι αφηγήσεις ζωής - μαρτυρίες της ιστορίας, που αφορούν μονολόγους στους οποίους καταγράφονται εικόνες της καθημερινότητας ή της πρόσφατης ιστορίας.
Η άμεση απεύθυνση σε συνδυασμό με την τέχνη της εξιστόρησης, βασικά δομικά στοιχεία του είδους, επαναπροσδιορίζουν τη θεατρική επικοινωνία, ενώ η επαναφορά εικόνων από τη σύγχρονη καθημερινότητα και τη συλλογική ιστορική και πολιτισμική μνήμη ανταποκρίνεται στην αναζήτηση των θεατών για μια αναγνωρίσιμη ταυτότητα, μια σύγχρονη εκδοχή ενός μεταεθνικού εαυτού σε μια εποχή οικονομικής, κοινωνικής και υπαρξιακής αβεβαιότητας.